دیروز در باره محبت اهل بیت (علیهم السلام) کمی تحقیق کردم. شاید بسیاری از مطالب با ذهنم آشنا بود اما درباره آن ها دقیق نشده بودم. این که پیامبر اسلام مزد تمام زحمات خود را محبت به آنان قرار داده است. این که چرا محبت و نه پیروی و متابعت از آنان مزد رسالت قرار گرفته است. این که محبت می تواند آن قدر عام و گسترده و در عین حال عمیق و قویم باشد که تمام مراحل پیروی در علم و عمل را تحت پوشش خود قرار دهد. این که آدمی ذخیره های دوستی با این بزرگواران را نه تنها تا لبه گودال قبر بلکه حتی بعد از آن با خود به همراه خواهد برد. این که مردم آن زمان با چنین کسانی حتی معامله ای مانندآنچه با اهل کتاب می کردند، نکردند. سال ها زجر و شکنجه، سال ها درد و رنج و سال ها توهین و ناسزا به حال آنان و طرفدارانانش، تنها بخشی از گرفتاری های آن بزرگواران بوده است. از یک سو اذهان قاصر ما نمی تواند شأن و مقام آن ها به تصور آورد و از سوی دیگر تخمین میزان دردها و آلام آن ها امکان پذیر نیست. چگونه می توان این تناقضات را در جامعه اسلامی حل کرد؟ جامعه ای که نتوانست به خویشان پیامبر خود احترام بگذارد. حالا شاید بتوانیم درس بگیریم. شاید....